Bliżej księżyca...

Ostatnio jakoś mniej pewnie czuję się w temacie książkowym. Gdzieś wszystko umyka, czytam niby i nie czytam, staram się coś wyciągać z zadrukowanych kart, ale wszystko ulatuje. Może to ta świadomość, że powinnam wypunktować co jest dobrze, a co źle, byście sami sobie ocenili, czy warto sięgnąć. Może… Jakby coś mnie hamowało, żebym tylko nie podeszła do tej książki uczuciowo, żebym się nie zaangażowała, tylko obiektywnym okiem spojrzała.

Filmy jednak cały czas nie tracą swojej magii.  Aktorzy mylą mi się nagminnie, obrazy również, nie mówiąc już o reżyserach i nagrodach. Przez to, a raczej dzięki temu, nieświadoma recenzji i opinii w krytycznym światku, każdy kolejny film jest dla mnie przygodą. Co  prawda, zazwyczaj marną, bo trudno szukać ostatnio filmów, które by mnie porwały, jednak gdy zdarza się ten jeden, czuć to na odległość.

Taki też jest August Rush. Hollywoodskie dziecko, które urzekło mnie.
Evan ucieka z sierocińca. Na swojej drodze spotyka Maxa Wallace’a, który uczy bezdomne dzieci grać, aby mogły dla niego zarabiać na ulicy. Max odkrywa, że w małym chłopcu drzemie wielki muzyczny talent. Evan przyjmuje więc pseudonim August Rush i rozpoczyna karierę ulicznego grajka, chociaż zależy mu tylko na jednym, by jego muzyka dotarła do rodziców. A oni… każde z nich też poszukuje…*

Tym co urzec musiało chyba wszystkich, to cudowna muzyka. Dźwięki łapane przez Augusta, dźwięki ulicy, dźwięki wydobywane przez wiolonczelę  Lyli. Wszechobecna muzyka, która nie nawołuje tylko młodego bohatera, nawołuje każdego z nas i ciągnie w swoją stronę. Reżyser podjął się trudnego i jakże ciekawego zadania, wyłapania tego nieuchwytnego sensu muzyki. Muzyka jest bowiem częścią nas, jest odwzorowaniem naszych uczuć, potrafi łączyć to co oddalone o setki kilometrów i lat. Muzyka to potęga.  A w tym filmie pokazana w genialny sposób.

[bardzo bym chciała usłyszeć ten film zapisany nutami…]

Główny bohater jest…  jak pomieszanie Matyldy z Oliverem Twistem, znajoma, a obca twarz. Geniusz muzyczny… Może niezbyt prawdopodobna wydaje się scena z gitarą, może nawet cała historia Augusta, jednak przecież to nie o to miało chodzić, raczej chciano uchwycić tą muzykę, która grała w chłopcu, która gra w każdym z nas.  Wymagającego bohatera trzeba jeszcze umieć zagrać. Moje zachwyty może i coś zrobiły z oczami, jednak nie na tyle, bym nie zauważyła naprawdę dobrej gry Freddie Highmore’a. Był świetny. Ekspresja, mimika, jestem pełna podziwu. U młodych aktorów w moim rankingu, bezsprzecznie pierwsze miejsce (Marzyciel i August Rush, widać co lubię).

Zauroczyła mnie też postać Magika (Robin Williams) i jego gromadki. Szczególnie ten moment, gdy Artuhr wprowadza Augusta do „domu”, dzieci zjeżdżają, cieszą się, każde z nich z ukrytym talentem, w każdym grająca muzyka. Trochę jak z Alicji, trochę jak z Piotrusia Pana, w dodatku tak przekonująco, że gdybym miała możliwość, rzuciłabym wszystko i sama tam się znalazła.

Jednak żeby tak różowo nie było, nie zapomnę, zrobię się trochę wredna i wytknę kawałek. Kawałeczek. Bo pani reżyser, Louis w ogóle mi się nie podoba. Za bardzo hollywoodzki, za bardzo odpicowany, za bardzo przystojny i do filmów sensacyjnych. Chociaż nie przeczę, głos ma miły.

Cały czas mogę mieć dużo zastrzeżeń, mogę wynaleźć coś z kosmosu. Lecz po co? To jest film, który naprawdę warto obejrzeć. Warto wygospodarować tę chwilkę, by zachłystnąć się muzyką, by poznać Augusta i zaprzyjaźnić się z nim i do końca się bać (mimo podszeptom rozumu), że to się skończy inaczej, że jednak muzyka nie wystarczy. Bo to jest film, który po prostu się lubi, który nas czaruje i hipnotyzuje, sprawia, że znajdujemy się bliżej księżyca…

A teraz zapominając już co świat sądzi na temat Olivera Twista, wychodzę mu na spotkanie...

*opis podparty notką z serwisu stopklatka.pl, bo osobiście nie cierpię pisać streszczeń fabuły….