Święta wśród pensjonarek cz.III

Young Girls Reading - P. Renoir

Czekają nas cudowne, rodzinne Święta, jednak znamy przypadki, gdy nasze bohaterki musiały zostać na pensji, bo albo były sierotami, albo miały za daleko do domu... Dzisiaj listownie o jednym z takich przypadków, który smutny nie musi być!

Drogi Ojczulku-Opiekunie!
Czy pada śnieg tam, gdzie pan jest? Cały świat, który oglądam z mojej wieży, spowity jest w biel i płatki wciąż padają wielkości ziaren grochu. Jest późne popołudnie - słońce zachodzi (zimnożółtego koloru), za jeszcze zimniejszymi, fioletowymi pagórkami, a ja wdrapałam się na moje wysokie siedzenie przy oknie, aby skorzystać z ostatnich błysków światła do pisania.
   Pańskie pięć monet złotych były nie lada niespodzianką! Nie przywykłam do otrzymywania podarunków gwiazdkowych. Dał mi już pan takie mnóstwo rzeczy - wszystko, co posiadam, mam od pana - że nie zdaje mi się, jakobym zasługiwała na dodatkowe dary. Mimo to sprawiają mi one wielką przyjemność. Chce pan wiedzieć, co kupiłam za te pieniądze?
I.Srebrny zegarek na skórzanym pasku na rękę, abym nie spóźniała się na wykłady.
II. Poematy Matthew Arnolda.
III.Termos do gorącej wody.
IV. Gruby pled. (W mojej wieży jest porządnie zimno).
V. Pięćset arkuszy żółtawego papieru kancelaryjnego. (Zamierzam wkrótce zacząć być autorką).
VI. Słownik synonimów (aby powiększyć zasób słów pisarza).
VII. (Trochę mi przykro przyznać się do tej ostatniej pozycji, ale się przyznam). Parę jedwabnych pończoch.
    Ale teraz już, Ojczulku, nie będzie mógł pan nigdy zarzucić mi, że nie spowiadam się ze wszystkiego.
    Jeśli chce pan wiedzieć, skłonił mnie do kupienia tych jedwabnych pończoch bardzo niski motyw. Julia Pendleton  przychodzi do mojego pokoju, aby odrabiać ze mną geometrię, siedzi z założonymi nogami na kanapce i nosi co wieczór jedwabne pończochy. Ale teraz - niech no tylko wróci po feriach, będę przychodziła do jej pokoju i będę siedziała na jej kanapce, zakładając nogę na nogę w jedwabnych pończoszkach. Widzi pan, jaka ze mnie nędzna istota - ale przynajmniej jestem uczciwa; zresztą widział pan z mojego rejestru w Domu Wychowawczym, że nie byłam doskonałością - prawda?
    Zatem reasumując (nasza nauczycielka angielskiego rozpoczyna od tego wyrazu co drugie zdanie), jestem bardzo a bardzo wdzięczna za wszystkie te siedem prezentów. Udaje przed samą sobą, że przybyły w skrzyni, przysłane mi przez moją rodzinę z Kalifornii. Zegarek jest od ojca, pled od matki, termos od babki -  która zawsze jest w strachu, abym się nie zaziębiła w tutejszym klimacie - a papier od mojego małego braciszka, Harry. Moja siostra Isabel podarowała mi jedwabne pończochy, a ciotka Susan - poematy Matthew Arnolda; wuj Harry (mały Harry nazwany jest po nim) dał mi słownik. Chciał przysłać mi czekoladki, ale prosiłam go o słownik.
    Nie ma pan nic przeciwko temu, aby stanowić część licznej mojej rodziny?
    A teraz, czy mam panu opowiedzieć o moich wakacjach, czy też interesuje moje kształcenie się jako takie? (...)
Leonora, ja i dwie drugoklasistki odbywałyśmy codziennie, jeśli tylko dopisywała pogoda, długie spacery po okolicy, w której spenetrowałyśmy każdy zakątek, ubrane w krótkie spódniczki i trykotowe swetry i czapeczki; w ręku miałyśmy zakrzywione wysokie laski do badania gruntu. Paz nawet zaszłyśmy do miasta oddalonego o cztery mile i zatrzymałyśmy się w restauracji, w której obiadują zazwyczaj słuchaczki college'u.Pieczony homar (35 centów), a na deser placuszki z mąki gryczanej, z sokiem (15 centów). Pożywne i tanie. A nade wszystko ile uciechy! Szczególnie dla mnie, bo takie to było inne niż w Domu Wychowawczym!

"Tajemniczy opiekun" J.Webster, wyd.Nasza księgarnia, 1989, tł.Róża Centnerszwerowa

A na koniec pytanie za sto punktów (albo przynajmniej dozgonną wdzięczność autorki tegoż bloga): jaką książkę kupić dziewczynce 10-letniej uwielbiającej Opowieści z Narnii i Ronję? (Harry Potter odpada).